PROLOG - "Odszedłeś"

Witam!

Jak widzicie, postanowiłam założyć mojego kolejnego bloga, o podobnej tematyce. To opowiadanie wcześniej biło się z moim poprzednim o umieszczenie w sieci. Prolog został napisany dawno temu, ale nie miałam sił, aby rozpocząć pisanie kolejnych rozdziałów. Pomysł mi się bardzo podoba, dlatego pomyślałam, że przy waszym wsparciu mogłabym podołać temu zadaniu. Liczę na to, że wystarczy mi ilość czasu, aby regularnie publikować posty, dlatego mam nadzieję, że wam również się to spodoba. Nie ukrywam, oba blogi się stanowczo różnią. Tutaj humor zejdzie troszkę na bok, ale mam nadzieję, że to, co tutaj tworzę, również się co niektórym spodoba. Zapraszam do czytania! Koniecznie pozostawcie po sobie ślad, tak dla motywacji.

Nilkrokusy :)

________________________________________________

"Miłość trzeba budować, odkryć ją - to za mało"

Muzyka - Bon Iver - Skinny Love

_____________________________________________

Każdego dnia zadaję sobie to samo pytanie. "Czy jestem szczęśliwa?" Każdego dnia, odpowiadam na nie tylko jednym i kluczowym słowem - „nie". Nigdy nie byłam szczęśliwa i nigdy już nie będę. Codziennie zastanawiam się, czy gdybym w przeszłości postąpiła inaczej, czy moje życie wyglądałoby lepiej? Zapewne tak, ale czy mogłam sama podejmować te decyzje? Nie. Winę zrzucam na swoje serce, które właśnie tak wybrało. Kiedy krzyczałam „nie’’, ono wołało "tak". Z czasem łamało się na coraz to drobniejsze kawałki, a ja zastanawiałam się, czemu to robi? Już dawno odcięłam się od niego i czuję, że to wcale nie pomaga.

Czy jest coś bardziej zgorzkniałego i żałosnego od tego, że pokochałam człowieka, który nigdy mnie nie kochał i nie będzie w stanie pokochać? To jest niszczycielskie, miłość, która niby jest, ale tak naprawdę jej nie ma, która dopłynęła do pewnego celu i dalej już nie może, nie ma na to siły, ani chęci. Bo jest coś, co postawiło granicę, co nie pozwala jej popłynąć dalej, wpłynąć do serca osoby tak chłodnej, jak kostnica, jak mój mąż. Może ona tam wpływa i momentalnie zamarza, kto wie? Może się kruszy, ale nigdy nie rozlewa? Bo nie może? W każdym razie jestem pewna tego, że mój mąż mnie nie kocha, a ja zostałam zupełnie sama, niekochana, niepotrzebna i przegrana.

Kiedy okazało się, że będziemy mieli dziecko, myślałam, że wszystko się zmieni, że on zrozumie, ale dzień mijał za dniem, a ja czułam, że upadam coraz niżej. Od dawna stoję pośrodku nicości, która rozszarpuje mnie na drobne kawałki, cofa mnie w wir wspomnień, przypominając -niby słodkie pocałunki, niby gesty, które symbolizowały niby miłość. Nie raz, nie dwa, radziłam, aby zaczął od początku, żeby zakochał się raz jeszcze. Niestety, on zawsze odpowiada tylko, że nigdy się nie odkochał.

Opuścił mnie już wiele lat temu, choć nadal tu jest, ja czuję, że go nie ma, a ja wolałam, kiedy był, a nie kiedy bywał.

Nie wiem co robić, kiedy przechodzi przez próg naszego domu, obdarza mnie pocałunkiem, który nie jest w stanie zatamować krwi, płynącej z mojej duszy, bo wiem, że robi to przez zwykły wymóg.

Bez rozmowy z nim jest mi źle, jest mi przykro, bo przecież trzeba rozmawiać, nieważne co by się działo, po prostu trzeba, a on nie potrafi mi dać nawet tego-rozmowy. Kiedyś miałam dość jego ciągłych pretensji, a teraz kiedy zamilkł, nawet tego mi brakuje. Zbudował mury, fortecę, która nie przepuszcza do niego nikogo, ma problem ze sobą. Choć przypuszczam, że to ja jestem jego problemem, który go zniszczył do końca. To właśnie nas połączyło -niszczenie się nawzajem. Potrafiłabym go posklejać, gdybym wciąż nie była porwana, niczym stare prześcieradło.

Chcę, aby pozwalał mi być smutną, a nie nakazywał i do tego zmuszał, aby kołysał mnie wieczorami w swoich ramionach, abym to właśnie w nich mogła się rozpadać. Umrzeć w jego rękach, czy tak wiele pragnę? Jestem nienormalna. Po tym, co mu dałam, po tym, co dla niego poświęciłam, on nie umie poprowadzić mnie tak, abym czuła się bezpiecznie.

Zawsze jestem spychana na boczny tor, a ja za każdym z tych razów umieram i to bez niego obok. Czemu więc żyję? Skoro dawno się wykoleiłam? Pragnę odejść z tego świata, ale boję się, że po śmierci wciąż będę nieszczęśliwa.

Najgorsze jest to, że mimo tych wszystkich okropności, poszłabym za tym człowiekiem na czworaka, nawet i na koniec świata, cicho szepcąc jego imię, mimo że już go nie kocham, mimo że już mnie zostawił.