Motywuj!

Wyraź swoją opinie na temat bloga, czy też rozdziału. Niezależnie od tego, czy będzie to opinia negatywna, czy też pozytywna. Każdy komentarz pozostawiony tutaj, zostawia za sobą ślad będący motywacją do dalszego pisania. Jeżeli posiadasz swój blog, możesz podesłać link do niego wraz z komentarzem. Z chęcią przyjdę z wizytą i pozostawię opinię po sobie.

poniedziałek, 25 kwietnia 2016

ROZDZIAŁ PIĄTY - "Nie jestem wyjątkowa"

Witam!

Rozdział krótki, pełen refleksji, niewyjaśnionych spraw, niezrozumiałych słów i takie tam... Dużo dialogu i przemyśleń, odczuć ze strony Hermiony. Mam nadzieję, że się spodoba, także czekam na odzew! :)
Następny rozdział pojawi się dopiero w połowie maja. Tak się składa, że wyjeżdżam na ponad tydzień z kraju i nie będę miała dostępu do komputera, ale mimo tego, będę sobie myślała nad fabułą! :)

Nilkrokusy

"Znajomość to nie miłość."

___________________


-Granger... - zasyczał Malfoy, wyłaniając się ze swojej kryjówki. - Nie powinnaś siedzieć tu sama - oznajmił mi. 

Miałam ochotę powiedzieć, że jeżeli ma zamiar zrobić mi krzywdę, to zacznę głośno krzyczeć, ale to by było bez sensu, ponieważ wtedy wiedziałby co zrobię. Tak, to byłoby bez sensu. 
-Dlaczego? - zapytałam. 
-Niebezpieczeństwo - odparł beztrosko, robiąc krok w przód. 
Stanęłam na nogi. Usłyszałam trzask pękającej gałęzi, na którą nadepnęłam. Przeszły mnie ciarki. Poczułam jak wiatr uderza delikatnie o moje policzki, ale to nie on powodował wzdrygnięcia. 
Ruchy Malfoya były bardzo powolne, mechaniczne i zmysłowe. Poruszał się jak pantera, albo lew, będąc gotowy rzucić się na mnie z pazurami.
-Jakie niebezpieczeństwo? - spytałam ostrożnie, nie chcąc go rozdrażnić. - Co jest groźne?
Miałam nadzieję, że odpowie na tyle banalnie, że nie będę musiała rozmyślać, tylko wezmę nogi za pas i zwieję, nie bacząc na fakt, że Malfoy jest ode mnie dużo szybszy. 
-Życie - westchnął. - Życie, Granger, jest groźne. 
A jednak. Jak zwykle bawi się w tajemnicze zagadki, których nikt, nigdy nie jest wstanie odgadnąć. 
Tak więc, bez żadnej reakcji, czekałam. Stałam tam jak słup soli i czekałam na niewiadomoco, będąc ciałem gotowa, aby w razie niebezpieczeństwa (niesprecyzowanego) uciec, albo wyjść mu naprzeciw z nadzieją, że sam się przestraszy i da nogę. 
-Co masz na myśli? - zadałam kolejne pytanie. 
Spojrzałam na niego i dostrzegłam w jego oczach jedynie chłód i obojętność. Wyobrażałam sobie tęczówki jak u jakiegoś agresywnego zwierzęcia, a tymczasem jedynie błyszczały jak tafla jeziora. Zimne spojrzenie, pewne siebie spojrzenie, typowo Malfoyowskie. 
-Daj spokój Granger, nie będę ci się zwierzał z moich przemyśleń - parsknął rozbawiony.
Spojrzałam na niego z niezrozumieniem. 
-Nic ci nie grozi, ciemna maso - powiedział i usiadł na na kamieniu obok. - Nic ci nie BĘDZIE groziło, jeżeli stąd pójdziesz, oczywiście - wyjaśnił. 
-Niby dlaczego mam sobie stąd iść? - odpyskowałam. - I nie nazywaj mnie ciemną masą - zdenerwowałam się. 
Miałam gdzieś to, że jest silniejszy, że jest Malfoyem, że jest moim wrogiem i ze swoim agresywnym podejściem do wszystkich i wszystkiego, jest wstanie zrobić ze mną co zechce. Obchodziło mnie jedynie to, że jest nieuprzejmym dupkiem, który śmie rozkazywać wszystkim i wszystkiemu. 
Ręce aż świerzbiły mnie, aby wyjąć różdżkę i przyfasolić mu odpowiednim zaklęciem. 
-Dlatego, że to moje miejsce - odpowiedział, jakby to było oczywiste. 
A było. Tylko, że wyłącznie dla jego. 
-Mój kamień, moja trawa, moje powietrze i moja pora dnia, na przesiadywanie tutaj. Rozumiesz? - zapytał, a jego oświadczenie zbiło mnie z tropu. 
-A więc mam pozwolić, abyś przywłaszczył sobie to miejsce do swoich niegodziwych celów? - prychnęłam. - Nie bądź śmieszny i nie zachowuj się jak dziecko Malfoy. 
-Nie Granger, ja już dawno je sobie przywłaszczyłem i przychodzę tu gdy zajdzie taka potrzeba, dlatego bądź na tyle miła i zostaw mnie samego - warknął. 
-Czyżby dręczyły cię wyrzuty sumienia? - zakpiłam.
Teraz to on wyglądał na zbitego z tropu. Jego mięśnie twarzy wyraźnie się spięły, a dłonie, które dotychczas trzymał na kolanach, zacisnął w pięści. 
-Niby jakie wyrzuty sumienia? - zapytał. - Czyżbyś mi coś sugerowała Granger? - syknął. 
-Dobrze wiesz o co mi chodzi! - Zrobiłam krok w tył i uśmiechnęłam się pogardliwie. - Myślisz, że się nie domyśliłam? Jesteś za prosty Malfoy, a twoje intrygi za mało przemyślane! 
Jego spojrzenie było takie zawistne. Głos bezbarwny, usta rozciągnięte w pogardliwy uśmiech. 
-Tu nie mowa o mnie - zapewnił. - Dlaczego miałbym ci to robić? Poza tym, dlaczego utrzymujesz się w przekonaniu, że ktoś ci wywinął taki numer? - zapytał. - Zwykły zbieg okoliczności! - Zamyślił się. - Albo wiesz co? Nie! To ty jesteś na tyle nieodpowiedzialna, że nie potrafisz najzwyczajniej w świecie pójść do pielęgniarki. Zemdlałaś, wiedziałaś o tym? 
-Tak - odrzekłam. 
-No więc, dlaczego wmawiasz sobie, że to spisek? - parsknął. - Nie jesteś nikim wyjątkowym i dla nikogo nie jest priorytetem zabicie właśnie ciebie. 
„Nie jesteś nikim wyjątkowym" - powtórzyłam w myślach. 
-Wiem o tym, uprzedzony ignorancie! - wrzasnęłam. - Ty też nie jesteś nikim wyjątkowym, wręcz przeciwnie! Ludzi tak wrogo nastawionych do świata i społeczności jest wiele, a ty jesteś jednym z nich. - Podeszłam do niego bliżej. 
Malfoy nie zareagował. Wpatrywał się w pień drzewa i wyglądał na znudzonego. Niezmiernie mnie wtedy denerwował. Siedział tak spokojnie, jakbym właśnie się na niego n i e wydarła, a jestem pewna, że moje gardło pulsowało wtedy z bólu. 
-Twoje imię nie znajdzie się w podręczniku od historii, a nawet jeżeli, to tylko i wyłącznie dlatego, że jesteś obrzydliwym, zdegradowanym mordercą! - krzyknęłam, a Malfoy usłyszawszy słowo „morderca" ocknął się gwałtownie. 
-Morderca - prychnął pogardliwie. - To takie oklepane Granger, a ty wciąż to powtarzasz! Ocknij się, nie jestem żadnym mordercą! - Zerwał się na nogi i zbliżył do mnie. 
Dzieliło nas kilka centymetrów. Czułam zapach jego włosów - piżmo wymieszane z potem. Coś obrzydliwego. Cały był obrzydliwy, brzydziłam się go dotknąć choć na ułamek sekundy. Zupełnie jakbym miała zarazić się od niego jakąś paskudną chorobą. 
-Wciąż korzystacie z tego wyświechtanego scenariusza - wycedził przez zaciśnięte zęby. - Nie. Wiesz co? - zapytał i wtedy poczułam jak jego oddech muska moją twarz. - Myślisz, że w tych czasach łatwo być sobą? Nie - powiedział i splunął na ziemię. 
Był zły. Oburzony. Na moje słowa zareagował podobnie jak Zabini. Ich wersje były wręcz wyreżyserowane. Słowo po słowie, miały dokładnie to samo znaczenie. Miały nam uświadomić, że nie są tymi, za których ich uważamy, że niby są inni, zmienili się, albo wcale tacy nie byli. Stek bzdur i to dobrze wysmażony.
Spojrzałam mu w oczy. Tym razem agresywne, zwierzęce i ciemne, jak węgle. Wilgotne włosy spływały mu po twarzy i wtedy uświadomiłam sobie, że nie ma śladu po tym dawnym Malfoyu. Tchórzliwym małym chłopczyku z ulizaną grzywką. Słowa wykrzyczane z gniewem, męskim głosem, dały mi do zrozumienia, że Malfoy to nie ciepłe kluchy. To nie pluszowy jednorożec, z którym można się poprzytulać, ale obślizgły, drański i napastliwy wąż. 
-Nikt z nas nie jest rzeczywisty. Teraz wydaje ci się, że to wcale nie ma znaczenia, bo przecież ty w i e s z jaki naprawdę jestem, ale wiesz jacy wy - wszyscy inni - jesteście? - Pchnął mnie mocno, tak, że uderzyłam plecami o pień drzewa. 
Miałam ochotę krzyczeć, ale w moim gardle zaplątał się wielki węzeł. Znów się bałam. Opuściłam głowę, aby zobaczyć czy czasem nie złapał mnie za szyję. Nie. To przerażenie sprawiło, że nie mogłam przełknąć śliny. 
-Boisz się mnie? - zakpił i docisnął mnie do drzewa jeszcze mocniej. 
Bałam, ale starałam się tego nie okazywać. Jednak marnie mi to wychodziło. 
On ze mnie kpił! A ja co?! Panikowałam! Postanowiłam zacisnąć zęby i unieść wzrok. Wiedziałam, że mój strach nie tylko go satysfakcjonuje, ale i nakręca. 
„Nie zerwę się do ucieczki jak wystraszona gazela" - powtarzałam w myślach.
-Czego ty ode mnie chcesz? - zapytałam chrapliwym głosem. 
-Chcę ci to uświadomić Granger... - mruknął.
-Nie potrzebuję twoich wyjaśnień! - Spróbowałam się wyszarpnąć. 
Poczułam jego dłoń na plecach. Przez moment pomyślałam, że Malfoy to napalony zboczeniec, ale po chwili uświadomiłam sobie, że po prostu odciągnął mnie od miejsca, w którym stałam i sam je zajął. Usiadł pod drzewem i spojrzał w niebo. „Dziwny typ" - pomyślałam, a on jak na znak spojrzał na mnie. 
-Zachowujesz się jak dewiant seksualny - rzuciłam złośliwie w jego stronę.
Spojrzał na mnie zdziwiony. Zapewne nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. Nie sądził, że odwrócę tę sytuację w żart. 
-„Dewiant seksualny" - prychnął. - Co to w ogóle znaczy? 
-To znaczy zboczeniec. Zboczeniec, Malfoy. 
-Masz mnie za zboczeńca? - zaśmiał się. - Daj spokój Granger, jeżeli myślisz, że ma ochotę zedrzeć z ciebie ubranie, to się mylisz - powiedział.
Zawarczałam jak bóbr z wścieklizną. Tylko na tyle mnie było stać. Co ten wypłosz sobie m y ś l a ł? Odwróciłam się na pięcie i jak gdyby nigdy nic, poszłam prosto do zamku. 
Nie rozumiałam jednej i bardzo istotnej rzeczy - po co mu to? Po co się do mnie zbliżał, po co ze mną rozmawiał. Dlaczego żałośnie się przede mną otwierał, pokazywał prawdziwego siebie i wypuszczał na zewnątrz to, co zazwyczaj trzymał na krótkiej smyczy? 
Ja nie potrzebowałam Malfoya do wspólnych spacerków, pogawędek o życiu, czy zwierzania się... Malfoy to zbyt zgorzkniały towarzysz, nie oszukujmy się. 
Coraz bardziej obawiałam się tego, co może przynieść tamten rok w Hogwarcie. To zimne skupisko ludzi już do mnie nie pasowało, byłam zbyt mizerna. 
Wspomnienia z tamtego wieczoru nie dawały mi spokoju przez długi czas. Do dzisiaj pamiętam to wyraziste spojrzenie Malfoya, które rzucał mi odwracając swoją twarz ku mojej. Pamiętam jak ścisnął mnie za kawałek mojego ubrania, za moje ramię i plecy. Nie powinnam tego pamiętać. To t y l k o Malfoy, zwykły idiota, okryty oślizgłą warstwą ohydy. 

7 komentarzy:

  1. Witaj!
    Bardzo lubię twoje rozdziały, są takie inne od reszty - w sensie pozytywnie.
    Pełne przemyśleń, ironii i różnych powiedzeń? W każdym razie bardzo mi się podobało to, że Malfoy choć w minimalnym stopniu otworzył się przez Hermioną. I Granger nie zachowała się jak spłoszona łania ;)
    Pozdrawiam i czekam na ciąg dalszy :)
    Arabella

    OdpowiedzUsuń
  2. Niby to "tylko Malfoy", a jednak już Herm coś za często o nim myśli,hehe. W końcu nienawiść i miłość dzieli cienka granica.
    Malfoy mnie wkurza, ale i intryguje. Już pomijając to, że ma się za Lana świata - coś mi tu nie gra. Znaczy gra gra jak najbardziej, bo ja tam shippuję Dramione, ale jego zachowanie jakoś tak... Hmmm, nie pasuje. W pozytywnym sensie.
    Uwielbiam przemyślenia Hermiony, są takie dojrzałe... Nowość w teraźniejszych czasach. ;) Ale nie tylko mi chyba się wydaje, że kiedyś ludzie byli dojrzalsi, no cóż.
    Czekam z niecierpliwością na kolejny rozdział, szkoda, że pojawi się za tak długi czas, ale rozumiem Cię i życzę dużo,dużo weny!

    OdpowiedzUsuń
  3. Lubię takie rozdziały pełne przemyśleń :) Draco to bardzo ciekawa postać. Uwielbiam go w takim wydaniu ;) Hermiona coś za często o nim myśli :D
    Czekam na next i życzę weny ;)
    Pozdrawiam
    Arcanum Felis

    OdpowiedzUsuń
  4. Ciekawy rozdział, mimo, że taki spokojny i pełen przemyśleń ;) Bardzo fajnie kreujesz Draco, strasznie mnie ciekawi jego postać.
    Weny życzę, duuuużo weny!

    OdpowiedzUsuń
  5. Lubię tę historię. Podoba mi się to, że ukazana jest z perspektywy Hermiony - i skupia się właśnie na jej odczuciach i przemyśleniach.
    Dziewczyna czuje się zagubiona i wcale jej się nie dziwię. Ale i Malfoy zdecydowanie za często się pojawia w jej myślach.
    Pozdrawiam, życząc czasu i weny!

    OdpowiedzUsuń
  6. No, no świetny rozdział! Bardzo skupiasz się na ukazaniu jak najlepiej myśli Hermiony, to lubię. Też bym chciała tak je dobrze opisywać :)
    Pozdrawiam, Malfoy'owa
    https://lost-memories-dramione.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję! Muszę w końcu zostawić coś u Ciebie, bo rozdział czytałam na telefonie, gdzie miałam słaby internet i nie mogłam skomentować :(

      Pozdrawiam! :*

      Usuń